Scandinavische ijsveiligheid

Scandinaviers hebben van oudsher veel ervaring opgedaan met de veiligheid op natuurijs. In Zweden, Noorwegen en Finland ligt in de regel maandenlang ijs. Daardoor zijn ze gewend met het ijs om te gaan. Je zou denken dat door de lange vorstperiodes de wateren in die landen veilig te beschaatsen zijn, maar dat is toch zeker niet op alle plaatsen zo. Zo kan op veel plaatsen onderstroming voorkomen door rivieren. Ook de grote meren hebben hun gevaren. En daarom staat de veiligheid hoog in het vaandel.

Bijna geen ijsclubs
Echte ijsclubs zoals wij die kennen (die de dikte van het ijs meten en de veiligheid bewaken op de toertochten) zijn er in Scandinavië nauwelijks. Mede omdat schaatsers steeds op andere plaatsen gaan schaatsen, waar het ijs het beste is: liefst vrij van sneeuw en zo hard en dik mogelijk. Daarom ligt de verantwoordelijkheid bij de schaatsers zelf. Ze gaan goed uitgerust op pad met de nodige veiligheidshulpmiddelen én ze gaan nooit alleen.

Op z’n Zweeds in Nederland en andere landen
In ons land zijn er twee clubs die op dezelfde manier weken als de Scandinaviers die schaatsen met een volledige bepakking: de HLSK en de Nederlandse toerschaatsvereniging. Beide clubs maken van het Zweedse veiligheidssysteem met het rijden in kleine groepen. Door deze aanpak is het mogelijk om op dunner ijs te rijden dan de Nederlandse ijsclubs die onder de KNSB vallen; daarbij is 12 cm de ijsdikte waarbij tochten georganiseerd worden. Omdat dit in de steeds kortere winters maar niet gebeurd zoeken beide clubs het meest veilige ijs in binnen- en buitenland op om daar te schaatsen met bepakking en veiligheidsuitrusting.

Dit nemen ze mee:

Stokken (om de dikte van het ijs te testen en bij vallen in wakken)
IJspriemen (om uit een wak te klimmen)
Reddingslijn (om naar anderen uit te werpen)
Iets om te blijven drijven (rugzak met luchtig gepakte kleding in plastic)
Medeschaatsers (die elkaar kunnen helpen)

LEES/KIJK MEER