In Nederland zijn de winters – zoals we jaarlijks kunnen ervaren – zeer grillig: van extreem koud tot extreem zacht en alles daar tussenin. Extreem koud komt duidelijk minder voor dan extreem zacht. Zachte winters zijn vaak in de meerderheid, zodat we niet opkijken als er geen mogelijkheid was om de schaatsen onder te binden op natuurijs. Maar hoe zit het eigenlijk met de aantal keren dat we konden schaatsen. Een aantal sites geven daar een antwoord op.
Schaatswinters
Een daarvan is: schaatswinters.nl. Je ziet er wat er zoal geschaatst is in ons land de afgelopen jaren. Leuk om ook de andere winterse activiteiten te zien die er in de diverse winters gedaan kon worden.
Om de mate van koude uit te drukken is er ooit het systeem van de Duitse wetenschapper Hellman toegepast; het zogenaamde Hellmangetal. Dit getal geeft aan hoe streng of zacht elke winter is. Het KNMI heeft er een aparte pagina voor: KNMI Hellmangetal. Zo kun je mooi het verschil tussen de verschillende winters zien. Het staatje geeft links de jaartallen op een rij van 1901 tot 2016; rechts staan de winters van koud naar zacht op een rij.
Over één nacht ijs
In vergelijking tot vroeger tijden kunnen we tegenwoordig veel sneller het ijs op. Vroeger waren en natuurlijk ook de ondergelopen landjes, maar de laatste jaren maken we met veel succes gebruik van de zogenaamde combibanen. Met een beetje geluk kun je na één nacht sproeien en dweilen het ijs op. Een onderlaag van beton, sintels of asfalt maakt het ijs veilig. Het enige nadeel is dat met een dunne ijslaag het ijs snel kapot gereden is. Dit is natuurlijk vooral bij marathons met veel schaatsers het geval. Ook wanneer de zon kracht heeft is de dunne ijslaag kwetsbaar. Een voorbeeld van een actieve ijsclub met een combibaan is die van Doorn (U) die vooral voor publiek een grote aanwinst is. Voor de marathonschaatsers zijn de banen van Haaksbergen, Noordlaren, Veenoord en Gramsbergen erg in trek.